Flokkadrættir

Hvernig stendur á því að Íslendingar draga sig alltaf í flokka og eru ekki færir að mynda sér sínar eigin skoðanir. Undanfarna daga hef ég eytt tíma á kvöldin að skoða fréttamiðla, bloggheima og aðra staði þar sem fólk kemur boðskap sínum á framfæri um heitustu málefni líðandi stundar.Það sem slær mig mest í þessum umræðum eru þeir miklu flokkadrættir sem einkenna þessa umræðu. Ef einhver skrifar góða grein um spillingu, efnahagsmál, pólitík eða ESB koma sjálfskipaðirsjálskipaðir varðhundar þjóðfélagsins og benda viðkomandi á að þeirra flokkur, hópur eða málsvari sé ekkert skárri og reyna þannig að gera lítið úr kjarna boðskapsins. Björn Bjarnason er ágætur í þessu og er færslan hans 9.des gott dæmi um það. Þar sá hann einn vinstri grænan horfa á mótmæli, fréttamann smugunnar flytja fréttir af atburðunum og fékk það svo staðfest frá andamömmu að mótmælendur landsins væru vinstri grænir. Með þessum rökum virðist hann telja að mótmælendur hafi sjálfkrafa vondan málstað að verja. Hallur Magnússon gagnrýnir Samfylkinguna á blogginu sínu 10.des og fékk umsvifalaust gagnrýnendur sem bentu honum á að Framsóknarflokkurinn þetta og Framsóknarflokkurinn hitt. Rök þeirra eru þannig að Framsókn má ekki gagnrýna Samfylkinguna af því að þeir eru ekkert skárri. Það er nú aldeilis auðveld undankomuleið undan gagnrýni og minnir meira á rifrildi smástráka sem rífast um það hvor þeirra á betri pabba. Þannig er umræðan í þessu blessaða þjóðfélagi, þegar einhver skrifar góða gagnrýna greina þá er viðkomandi að verja vondan málstað af því hver hann er eða hvaðan hann kemur. Meðan umræðan er á þessu stigi mun Nýja Ísland aldrei fæðast. Íslendingar ættu að taka Sókrates sér til fyrirmyndar og taka upp gagnrýnni hugsun.